Dzień trzeci to głównie Węgry do przejechania i fragment Serbii . Wrażenia kulinarne z Madziarskiego kraju są takie, że podobnie jak u nas, dobre pierogi zjesz jak sobie sam je zrobisz. Z gulaszem jest identycznie… trzeba wiedzieć gdzie. Jak nie wiesz to pozostaje brunatna breja na talerzu i zgaga przez kolejnych kilka godzin… Poza tym konkurs na najnudniejsza trasę chyba został  rozstrzygnięty i de łiner is hungaria. Całą drogę jedynie  słoneczniki szczerzyły nasiona w uśmiechu, a poza tym płasko, prosto i smród gnojówki tam gdzie nie było słoneczników. Do atrakcji można też zaliczyć połacie kukurydzy. Debest Kierowca był  absolutnie niepocieszony tym przejazdem  i miałam obawy, że dopadnie go „depresja motocyklisty”…

Hm, trochę dziwne – bez deszczu… Czwarty  dzień minął głównie na bólu tyłka oraz oswojeniu się z faktem, że można przejechać 380 km w 8 godzin. Nie mam na myśli długich postojów z trzydaniowym obiadem i sjestą. Musieliśmy pokonać ten odcinek w niecałe 8 godzin, bo taki był wymóg, żeby wjechać do Czarnogóry, więc wierzcie mi dwie kawy i kilka przystanków na odklejenie zadka od siedzenia to było wszystko. Serbskie wsie są dość gęsto rozsiane, ciągną się niemożliwie, mają jedną główną ulicę z ograniczeniem do 50 km/h. Mieliśmy więc okazję dokładnie przyglądać się serbskim siołom i dojść do wniosku, że różnią się tylko z nazwy.  Za to można trafić na…

Dzień piąty – To prawie metafizyczne przeżycie od samego rana. Chyba nie przypadkiem na myśl przyszła mi się piosenka Lennego Kravitza ‘Sittining On Top Of The World”…Właściwie tu nie ma co opowiadać, trzeba tu być, doznać i doświadczyć, ale tak sobie myślę, że jeżeli jest jakaś namiastka raju na ziemi to z pewnością jednym z tych miejsc jest przełęcz Durmitoru i zjazd do jeziora Pivskiego. To co Ziemia ma do zaoferowania jest obezwładniające. Przestrzeń i rozmiar szaro-niebieskich gór pokrytych miękka zielenią łąk daje poczucie niesamowitej wolności i bezmiaru. Dalej jest już tylko niebo. Zakrzywia się perspektywa i chwilami ma się wrażenie, że nie istnieją prawa fizyki, przestrzeń jest abstrakcyjna i…

Tego dnia wczesnym popołudniem dotarliśmy do Cetinje, które na kolejne dwa dni miało być naszą bazą wypadową. Chcieliśmy swobodnie, ile razy nam się zamarzy objechać Bokę Kotorską w każdą stronę i pobyć w każdym z miasteczek tak długo aż nam się znudzi… Przyszło mi do głowy, że świat się nieco pomylił generując tylko siedem czy tam osiem cudów – moim zdaniem jest ich zdecydowanie więcej, kilka nawet na zdjęciach poniżej… Zatoka Kotorska i wjazd do miasta…No urywa no… wszyscy wiemy co… Kotor sam w sobie moim zdaniem dumnie może konkurować z Dubrownikiem. Może jest mniej monumentalny ale równie urzekający i klimatyczny a dodatkowo nie przeludniony tak bardzo turystami. Perast, Tivat…